Wiesz, że jesteś z pokolenia NES-a, jeśli...

…pamiętasz, że "save" oznaczał zostawienie konsoli włączonej na noc, a nie kliknięcie ikonki dyskietki. A Pegasus? - to absolutna klasyka polskiego dzieciństwa!

Ten wpis to ukłon w stronę złotych lat 90., kiedy gry miały 8 albo 16 bitów, a mimo to potrafiły wciągać bardziej niż niejeden dzisiejszy tytuł z RTX-em i dialogami nagrywanymi przez hollywoodzkich aktorów.

Ten wpis to nie ściana tekstu, tylko ściana wspomnień Nie będę się tu za dużo rozpisywał — zamiast tego zapraszam Cię w małą podróż po kartridżowych wspomnieniach. Przewijasz niżej, oglądasz zdjęcia, przypominasz sobie tytuły, które ogrywałeś na wakacjach u kuzyna, albo za które dałeś się pokroić na giełdzie, ryneczku lub bazarku w sobotę o 6 rano.

Znasz to uczucie? To dobrze. Znaczy, że jesteśmy z tej samej drużyny.

Z perspektywy czasu można powiedzieć, że tamte gry były proste. Że grafika kanciasta, że dźwięk piskliwy, że wszystko wyglądało tak samo. Ale właśnie w tej prostocie tkwiła magia. Grałeś, bo chciałeś grać — nie zbierać punkty prestiżu na Discordzie, wyzwania w Steam, nie wbijać battle passa, nie scrollować leaderboards. Grałeś, bo wrzucałeś kartridż, siadałeś z kumplem na dywanie, a świat na chwilę przestawał istnieć.

Dziś mamy wszystko na wyciągnięcie ręki. Gry w 4K, szybkie łącze, tysiące tytułów. Ale jest w tym też coś... bez smaku. Bo tamten czas był bardziej niewinny. Bez presji. Bez lajków. Za to z twardym padem, który działał nawet po dziesięciu upadkach z biurka.

Może dlatego, kiedy patrzymy dziś na te stare kartridże, coś w środku się uśmiecha. Może to nostalgia.
A może po prostu dobrze jest na chwilę wrócić do czasów, gdy największym problemem było to, że Mario znowu wpadł do dziury.

To graficzna lista kilkudziesięciu gier, które kształtowały w tamtym czasie moją małą głowę.
Też je pewnie znasz 😊

Jak jesteś typem sentymentalisty, to możesz odpalić sobie ten kawałek w tle, a później poprzeglądaj i powspominaj.. ahhhh aż mi się łezka w oku zakręciła..